Reżyser ekscentryk

Amerykański reżyser Tim Burton uważany jest za jednego z najznakomitszych i najoryginalniejszych współczesnych wizjonerów kina. Jego produkcje są zwykle świetnie dopracowane, wizualnie doprowadzone do perfekcji i intrygujące. Bardzo cenię go za to, że każdemu z nich nadaje niepowtarzalny, niesamowity, trochę bajkowy i mroczny klimat. Daję się porwać szaleństwu i jednocześnie geniuszowi tego fantastycznego twórcy. Ma on również ogromny talent do wymyślania wyjątkowych i ekscentrycznych bohaterów. Głównymi postaciami jego dzieł są zazwyczaj osoby niezwykłe, inne, osamotnione, czy niepasujące do świata, w którym żyją. Specyficzne i surrealistyczne poczucie humoru także stanowi jego znak rozpoznawczy. 

Moim zdaniem popis swoich niebywałych umiejętności Tim Burton dał szczególnie w takich obrazach jak: „Batman” (1989), „Edward Nożycoręki” (1990), „Jeździec bez głowy” (1999), czy „Duża Ryba” (2003). Stworzył on także, według mnie, warte uwagi animacje takie jak: „Vincent” (1982), czy „Gnijąca Panna Młoda” (2005).

Moim ulubionym filmem tego reżysera jest „Sok z żuka” (1988). Pomimo tego, że produkcja pochodzi z przed kilkudziesięciu lat, nadal niezwykle bawi i śmieszy. Opowiada o parze, która ulega nieszczęśliwemu wypadkowi i umiera. Powracają do swojego domu jako duchy. Twórca we wspaniały i ironiczny sposób ukazał wszystkie postaci. Najbardziej absurdalnym pomysłem okazał się Beetlejuice, bioegzorcysta.

Ostatnimi czasy Burton ma na swoim koncie zarówno wzloty, ja i upadki. Nawet jego słabsze obrazy (np. „Mroczne Cienie”, 2012) cieszą oko, ale wydają się mało wciągające i warte uwagi. Miejmy nadzieję, że nie zobaczymy u niego więcej przerostu formy nad treścią, jak było moim zdaniem w przypadku „Alicji w Krainie Czarów” (2010).