Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street (2007), czyli krwawa zemsta

tytuł oryginalny: Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street

reżyseria: Tim Burton

scenariusz: John Logan

muzyka: Stephen Sondheim

produkcja: USA, Wielka Brytania

gatunek: thriller, musical

„Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street” to niezwykła i całkiem interesująca produkcja w reżyserii Tima Burtona. Została odznaczona 9 nagrodami, w tym jednym Oscarem za scenografię, oraz 17 nominacjami.  Opowiada dość ponurą historię mężczyzny, który nie może zapomnieć i pogodzić się ze swoją trudną przeszłością.

Kiedyś Benjamin Barker wiódł szczęśliwe i piękne życie. Miał uroczą żonę, Lucy i małą córeczkę. Cieszył się także dobrą pracą golibrody. Przebiegły i bezwzględny sędzia Turpin, zakochany w jego żonie,  postanowił zdobyć ją podstępem. Bezpodstawnie oskarżył całkowicie niewinnego mężczyznę i deportował go z miasta. Piętnaście lat później tajemniczy i skryty Sweeney Todd (Johnny Depp) przybywa wraz z młodym żeglarzem Anthony’m Hope (Jamie Campbell Bower) do Londynu. Postanawia zatrzymać się w rzadko odwiedzanym lokalu pani Lovett (Helena Bonham Carter) zajmującej się produkcją mięsnych pasztecików. Kobieta rozpoznaje w nim nieszczęsnego Barkera, opowiada mu o gwałcie i samobójstwie jego ukochanej żony. Okazuje się, że sprytny Turpin (Alan Rickman) i jego współpracownik Beadle (Timothy Spall) porwali córkę Benjamina i Lucy, Johannę (Jayne Wisener). Podający się jako Sweeney Todd mężczyzna poprzysięga zemstę. Zakłada z panią Lovett krwawy interes: on jako golibroda morduje klientów w swoim nowo otwartym zakładzie fryzjerskim, a ona wykorzystuje ich ciała do produkcji pasztecików. Wkrótce przysmak staje się coraz bardziej popularny wśród mieszkańców miasta, a Todd szykuje swoje brzytwy na spotkanie z sędzią.

 „Sweeney Todd” to zajmujący, chociaż momentami odrażający film. Zadziwia i zaskakuje, a czasami smuci. Jednak komizm w nim zawarty (m.in. produkcja pasztecików) sprawiły, że mimo całej grozy i tragizmu z twarzy nie schodził mi uśmiech. Fabuła wydała mi się intrygująca, zaciekawiły mnie ponure losy głównego bohatera i jego rodziny. Z uwagą śledziłam wszystko co działo się na ekranie, chociaż produkcja nie trzymała w napięciu. Akcja rozgrywała się raczej w odpowiednim tempie. Scenariusz utrzymuje dobry, aczkolwiek niewybitny poziom. Wydarzenia ukazane w tym dziele zaciekawiły mnie i nie nudziły. Dialogi w większości zostały zastąpione piosenkami, co świadczy również  o wyjątkowości tego projektu. Mimo wszystko, mam wrażenie, że czegoś w nim zabrakło, może jakiegoś wyraźniejszego punktu kulminacyjnego.

Aktorzy spisali się naprawdę świetnie i niemal każdy z nich się wyróżniał. Moim zdaniem najlepiej poradził sobie nominowany do Oscara za rolę Sweeney’a Todda, Johnny Depp. Doskonale ukazał cierpienie, smutek i ból targające jego bohaterem. Udało mu się ujawnić swoje uczucia i emocje nie tylko za pomocą mimiki i gestów, ale także poprzez śpiewanie. U jego boku wystąpiła Helena  Bonham Carter, która również zagrała rewelacyjnie. Pogrążona w marzeniach i pełna wielkich ambicji właścicielka sklepiku z mięsnymi pasztecikami okazała się niebanalną i skomplikowaną osobą. Warto zwrócić również uwagę na odtwórcę drugoplanowej roli golibrody o pseudonimie Adolfo Pirellli, Sachę Barona Cohena. Anglik pokazał się z dobrej strony i jego kreacja pozytywnie zapadła mi w pamięć. Niestety, słabo wypadła najmłodsza część obsady, a szczególnie Jayne Wisener jako Johanna. Jej bohaterka była bardzo nieprzekonywująca. Również Jamie Campbell Bower jako Anthony Hope mnie nie zachwycił.

Najważniejszymi i moim zdaniem najlepszymi elementami tego filmu są rewelacyjna scenografia, wyborne kostiumy i wspaniała charakteryzacja. To właśnie one nadają mu jednocześnie mroczny i niesamowity klimat.Muzyka stworzona przez Stephena Sondheima stanowi interesujące dopełnienie tej produkcji. Niektóre piosenki naprawdę wpadły mi w ucho, ale inne w ogóle mi się nie spodobały. Szczególnie nie przypadła mi do gustu piosenka „I feel you, Johannna…” śpiewana aż trzykrotnie przez Jamie’go Campbell’a Bowera. Za każdym razem coraz bardziej mnie śmieszyła.

„Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street” to porządna i oryginalna produkcja. Polecam ją osobom o raczej mocnych nerwach.

Ocena: 7/10