Kot w Paryżu (2010), czyli uroki podwójnego życia

tytuł oryginalny: Une vie de chat

reżyseria: Jean-Loup Felicioli, Alain Gagnol

scenariusz: Alain Gagnol

muzyka: Serge Besset

produkcja: Belgia, Francja, Holandia, Szwajcaria

gatunek: animacja, kryminał

„Kot w Paryżu” to interesująca i niezwykła francuska animacja z elementami kryminału. Została odznaczona trzema nagrodami i czterema nominacjami, w tym jedną do Oscara za najlepszy długometrażowy film animowany. Opowiada inspirującą i zajmującą opowieść o mądrym kocie, który prowadzi podwójne życie.

Dino jest nieprzeciętnym, bardzo bystrym i sprytnym kotem. Za dnia mieszka w domu małej Zoé i jej mamy, która jest policjantką. Od śmierci swojego taty dziewczynka nie wypowiedziała ani jednego słowa. Czuje się też trochę niezrozumiana i zaniedbywana przez swoją wiecznie zapracowaną  mamę.  W kocie znajduje pocieszenie, uważa go za swojego największego przyjaciela. Wieczorem wypuszcza go przez okno, a ten wędruje niezmienną drogą do innego domu. Nocą pracuje z sympatycznym włamywaczem o imieniu Nico. Razem biegają po dachach domów, wspinają się po rynnach i kradną cenne eksponaty i przedmioty. Pewnego dnia Dino przynosi Zoé bransoletkę, pochodzącą ze skradzionej kolekcji biżuterii. Później, gdy jak co wieczór wypuszcza kota, postanawia go śledzić i dowiedzieć się, gdzie spędza każdą noc. Odkrywa miejsce zamieszkania Nico, po drodze podsłuchuje też rozmowę kilku gangsterów i ich szefa. Okazuje się, że jej z pozoru uczynna niania też należy do tej szajki.

„Kot w Paryżu” to bardzo dobre i fascynujące dzieło. Niestety jego czas trwania to tylko 1 godz. 10 min. Charakteryzuje się naprawdę wartką akcją, dlatego ani na chwilę nie nudzi. Fabuła przypadła mi do gustu, wydała mi się wspaniała i niesamowicie wciągająca. Scenariusz okazał się strzałem w dziesiątkę, jest wyjątkowy i ekscytujący. Moim zdaniem to najmocniejszy element tego filmu. Zaskakuje, zadziwia, smuci i rozbawia. Przedstawione wydarzenia zaciekawiły mnie, są znakomite i intrygujące. Dialogi oceniam jako dobre, raczej wiarygodne. Wykreowane przez twórców niepospolite postacie są bardzo barwne i wyraziste, dzięki czemu zdecydowanie przykuły moją uwagę. Wątek mamy Zoé i tego dlaczego bała się szefa gangsterów wydał mi się jednak trochę dziwny.

Uważam, że miejsce akcji, czyli Paryż, zostało idealnie dobrane. Jego sceneria zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Szczególnie spodobały mi się pościgi, które często miały miejsce na dachach domów. Bohaterowie przeskakiwali z jednego budynku na kolejny, wspinali się po posągach, poruszali się tę innymi dość nietypowymi drogami. Początkowo muzyka Serge’a Besseta nie wyróżniała się, ale gdy akcja gwałtownie nabrała tempa, zwróciłam na nią uwagę. Myślę, że ścieżka dźwiękowa jest doskonała – dynamiczna i świetnie stopniująca napięcie. Stała się cudownym tłem. Dzieło oglądałam w oryginalnej wersji językowej. Moim zdaniem francuski dubbing jest kapitalny i wszystkie głosy zostały doskonale dobrane. Najbardziej niezwykłą częścią tego filmu okazała się sama animacja. Jest dość nietypowa i oryginalna. Postacie wyglądają trochę dziwnie, ale nieodpychająco. Główny bohater, kot Dino jest uroczy. Według mnie to właśnie, dzięki takiej oprawie graficznej, historia absorbuje i porywa widza.

„Kot w Paryżu” to zdecydowanie bardzo udana produkcja. Uważam, że naprawdę warto zwrócić na nią uwagę, szczególnie ze względu na jej oryginalność. Polecam.

Ocena: 7/10