Hobbit: Niezwykła podróż (2012), czyli w poszukiwaniu smoka

tytuł oryginalny: The Hobbit: An Unexpected Journey

reżyseria: Peter Jackson

scenariusz: Guillermo del Toro, Peter Jackson, Fran Walsh, Philippa Boyens

muzyka: Howard Shore

produkcja: Nowa Zelandia, USA

gatunek: fantasy, przygodowy

Trylogia „Władca Pierścieni”, adaptacje znakomitych dzieł J.R.R. Tolkiena, stały się jednymi z najlepszych filmów wszech czasów. Nieustannie zadziwiają i oczarowują swoją dopracowaną do perfekcji stroną techniczną i wizualną.  Po prawie 10 latach od, wydawałoby się ostatniej, podróży do Śródziemia Peter Jackson ponownie nas zaskoczył. Zaserwował nam piękny powrót do tej krainy. „Hobbit” to jedna z najbardziej oczekiwanych premier 2012 roku.

Bilbo Baggins (Martin Freeman) jest spokojnym i powszechnie szanowanym hobbitem. Bardzo ceni sobie smaczną kuchnię, relaks i wygodę. Stara się unikać wszelkich przygód, woli nie oddalać się od swojego domu. Pewnego dnia staje się jednak nieoczekiwanym członkiem kompanii krasnoludów. Wraz z czarodziejem Gandalfem (Ian McKellen) wyruszają w długą i niebezpieczną wyprawę. Za wszelką cenę chcą odzyskać złoto ukradzione niegdyś przez groźnego smoka Smauga.

„Hobbit. Niezwykła podróż” to pierwsza cześć nowej trylogii. Nie podoba mi się pomysł takiego podziału. Od razu nasuwa się pytanie: jak zrobić trzy solidne i wciągające filmy na podstawie ok. 300 stronicowej książki? Twórcy postanowili czerpać garściami także z innych zapisków dotyczących Śródziemia. Starają się jak najzgrabniej wplatać różne motywy, żeby zaciekawić widza. Na dobrą sprawę, wychodzi im to nieźle. Miło jest wrócić do Shire, słysząc w tle znany nam dobrze motyw Howarda Shore’a oraz spotkać znanych już bohaterów, min. Gandalfa, Galadrielę, Elronda, Golluma, Sarumana, czy nawet Froda.

Produkcja to zrealizowane z wielkim rozmachem widowisko. Według mnie, w ten sposób całej historii nierozgarniętego hobbita nieco pozbawiono uroku. Na brak akcji nie można narzekać, wręcz przeciwnie. W pewnym momencie nawet sam Bilbo gubi się w skomplikowanej fabule. Film nie nudzi, ale nie trzyma też w napięciu. Zaskakuje, śmieszy i zadziwia. Humor stanowi jego nieodłączną część. Wrażenie zrobiła na mnie szczególnie strona wizualna, jak zwykle w przypadku Jacksona doprowadzona do perfekcji.

Scenariusz jest niezły, choć wydaje mi się jakby na siłę starano się upiększyć oryginalną opowieść. Nie zawsze z pozytywnym skutkiem. Mam wrażenie, że twórcy przesadzili z ilością retrospekcji. Wspomnienia dawnych bitew Thorina, wątek zemsty Azoga gmatwają całość. Dodali również kilka zupełnie niepotrzebnych scen, szczególnie te z Radagastem i jego jeżem Sebastianem (tak, dobrze przeczytaliście). Nagle pojawia się on na ekranie, właściwie nie wiadomo, kim jest i co robi. Po jakimś czasie dostajemy niesatysfakcjonujące wyjaśnienie. Mam wrażenie, że to zupełnie niepotrzebna postać. Wam też niektóre sceny przypominały te z „Władcy Pierścieni”? Ucieczka przed goblinami wyglądała niemal jak wędrówka przez Morię.

Sam wstęp dziejący się przed przyjęciem urodzinowym z „Drużyny Pierścienia” okazał się całkiem interesujący. Odwiedziny krasnoludów u Bilba zostały zabawnie sportretowane. Poznajemy wtedy wszystkich bohaterów i szybko zaczynamy darzyć ich sympatią. Mimo tego, że krasnoludów jest 13, każdy z nich jest unikalny i charakterystyczny. Razem stanowią sympatyczną i chętną przygód, choć chwilami zrzędliwą gromadę.

Ian McKellan, Cate Blanchett, Christopher Lee i Hugo Weaving radzą sobie doskonale. Najbardziej uwagę przyciąga jednak sama postać pana Bagginsa. Martin Freeman, znany głównie z roli Johna Watsona w serialu BBC, spisał się znakomicie. Zagrał fenomenalnie i najlepiej z całej obsady. Bez wahania można stwierdzić, że to idealny hobbit – jest sympatyczny, potrafi od razu zjednać sobie widza. Gdy pojawia się na ekranie, wywołuje uśmiech na twarzy. Jego bohater jest spokojny, trochę tchórzliwy, jednak jak przychodzi co do czego bierze się w garść i radzi sobie z trudnościami. Szczególnie udana scena z jego udziałem to pojedynek na zagadki z Gollumem. Stanowi ona również popis niebywałych umiejętności Andy’ego Serkisa. Aktor nadal zaskakuje, a jego mimika twarzy jest wspaniała. Oczywiście, moim oczekiwanym wątkiem kolejnej części jest spotkanie Bilba ze smokiem Smaugiem, mówiącym głębokim głosem Benedicta Cumberbatcha. Aktor partneruje Freemanowi w serialu „Sherlock”.

Wielką zaletą „Hobbita” okazała się również jego strona artystyczna. Krajobrazy Nowej Zelandii wzbudzają zachwyt i nie pozwalają oderwać wzroku od ekranu. Efekty specjalne są również znakomite i świetnie wykorzystane. Muzyka Howarda Shore’a wydała mi się wspaniała i przyjemna w odbiorze. Bardziej oryginalnym motywem jest Pieśń Krasnoludów. Scenografia urzeka swoim dopracowaniem w najdrobniejszych szczegółach. Kostiumy są unikalne dla każdej postaci, tworzą jej swoisty portret.

„Hobbit” to naprawdę bardzo dobra produkcja. Mimo moich zastrzeżeń co do scenariusza, stanowi solidny wstęp do kolejnej części. Zdecydowanie polecam!

Ocena: 8/10