Duża ryba (2003), czyli jak cieszyć się życiem

tytuł oryginalny: Big Fish

reżyseria: Tim Burton

scenariusz: John August

muzyka: Danny Elfman

produkcja: USA

gatunek: dramat, fantasy

„Istnieją takie ryby, których nie da się złowić.”

Vincent Malloy, Beetlejuice, Edward Nożycoręki, Gnijąca Panna Młoda to jedne z wielu niesamowitych postaci, które w swoich filmach powołał do życia Tim Burton. Znany jest jako ekscentryk, wizjoner kina i jeden z najoryginalniejszych współczesnych reżyserów. Ma swój własny, nieco surrealistyczny styl, którym nieustannie intryguje i zaskakuje. W 2003 roku do grona jego najciekawszych postaci dołączył Edward Bloom, bohater „Dużej ryby”.

William Bloom (Billy Crudup) wraz z ciężarną żoną, Josephine (Marion Cotillard) przybywa do domu swoich dawno niewidzianych rodziców. Przed śmiercią swojego ojca (Albert Finney), pragnie dowiedzieć się jak najwięcej o jego młodości. Edward słynie jako człowiek z bujną wyobraźnią i tendencją do koloryzowania faktów. Mężczyzna nawet zmożony chorobą się nie zmienia. Will żywi do niego głęboka urazę i oczekuje, że dowie się wreszcie o nim prawdy. Słucha jego fantastycznych, często nieprawdopodobnych historii i plotek, starając się nadrobić chwile spędzone bez niego. Ojciec wraca do czasów, gdy był jeszcze młody i poszukiwał nowych wrażeń (Ewan McGregor).

„Duża ryba” okazuje się niezwykła i pasjonująca. Charakteryzuje się nieco innym klimatem niż poprzednie dzieła tego reżysera. Jest dokładnie dopracowana i świetnie zrealizowana. Intryguje, bawi, zaskakuje, a przede wszystkim oczarowuje. Cechuje się niepowtarzalną, trochę bajkową, chwilami mroczną atmosferą. Tim Burton zabiera nas w szaloną podróż do świata wyobraźni. Snuje piękną i nieco refleksyjną opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca w życiu i pogoni za marzeniami. Jego ogromny atut to pomysłowość, którą potwierdza tym dziełem. Z łatwością dałam się porwać szaleństwu i geniuszowi tego znakomitego twórcy. Trochę zabrakło mi jednak jego specyficznego poczucia humoru.

Scenariusz wydaje się wspaniały i inspirujący. Elementy fantastyczne zgrabnie przeplatają się z wątkami realistycznymi. Na historię życia Edwarda Blooma składają się niesamowite i barwne przygody. Swojej ukochanej podarował niegdyś 10 tysięcy żonkili, nie przestraszył się nawet olbrzyma. Szczególnie spodobały mi się sceny w miasteczku na odludziu, w którym nie nosi się butów. W filmie pojawiają się też nietypowi bohaterowie, często zupełnie nie pasujący do świata, w którym żyją. Na wyróżnienie zasługuje cudowna i surrealistyczna strona wizualna tej produkcji, jak zwykle doprowadzona do perfekcji. Zdjęcia okazały się wspaniałe i niezwykle barwne. Scenografia jest genialna i oryginalna, a kostiumy doskonale dobrane. Uwagę zwraca również wyborna muzyka Danny’ego Elfmana, odznaczona nominacją do Oscara. Nadaje dziełu jeszcze więcej magii. Sprawia, że nie tylko ogląda się je z ogromną przyjemnością, ale też wyśmienicie się je słucha.

W główną rolę sympatycznego i czarującego gawędziarza wcieliło się dwóch aktorów. Oboje wywiązali się z zadania znakomicie. Albert Finney jako starszy Edward okazuje się bardzo przekonujący, od razu zaczęłam darzyć go sympatią. Jego skłonność do okraszania prawdziwych wydarzeń duża dawką rzeczy zmyślonych sprawia, że staje się on jeszcze bardziej intrygujący. Ewan McGregor przedstawił postać jako pełnego młodzieńczych ambicji i żądnego przygód włóczykija. Zagrał dobrze, choć moim zdaniem mogło być lepiej. Obsada drugoplanowa nie pozostaje w cieniu, a także zwraca uwagę. Helena Bonham Carter jako wiedźma z okiem, w którym Edward zobaczył swoją śmierć i jako Jenny spisała się fenomenalnie. Możemy podziwiać również Steve’a Buscemi w roli poety Northera Winslow’a, Jessicę Lange jako żonę Blooma, Marion Cotillard jako Josephine, narzeczoną Williama, czy Danny’ego DeVito jako właściciela cyrku. W „Dużej rybie” pojawia się również nieżyjący już, najwyższy aktor świata Matthew McGrory w roli olbrzyma Karla.

„Duża ryba” to cudowny obraz oprawiony w wyjątkową warstwę artystyczną. Ja jestem zachwycona. Polecam!

Ocena: 9/10