Niemożliwe (2012), czyli cuda się zdarzają

tytuł oryginalny: The Impossible

reżyseria: Juan Antonio Bayona

scenariusz: Sergio G. Sanchez

muzyka: Fernando Velazquez

produkcja: Hiszpania

gatunek: dramat

W 2004 roku potężna fala tsunami uderzyła w wybrzeże południowo-wschodniej Azji. Wyrządziła niewyobrażalne szkody. Liczbę ofiar szacuje się na prawie 300 tysięcy. Hiszpański reżyser Juan Antonio Bayona w swoim najnowszym dziele pt. „Niemożliwe” postanowił opowiedzieć historię jednej z rodzin, która cudem przeżyła tę katastrofę.

Maria (Naomi Watts) i Henry (Ewan McGregor) wraz z trójką synów przybywają do Tajlandii, aby w tropikalnym klimacie spędzić święta Bożego Narodzenia. Mieszkają w uroczym hotelu nad brzegiem morza. Piaszczysta plaża, wysokie palmy i malownicza okolica obfitują w wiele atrakcji. Wydaje się, że zrelaksują się tam i odpoczną od pracy. Nieoczekiwanie, w nieświadomą rodzinę, innych turystów i mieszkańców z hukiem uderza gigantyczna fala. Tsunami zmiata z powierzchni ludzi i domy. Tylko niektórym udaje się przeżyć. 

„Niemożliwe” nie okazał się typowym filmem katastroficznym. Twórcy nie skupili się tutaj na ukazaniu  samej katastrofy, ale raczej jej przerażających skutków. Podkreślają, ile nadziei i samozaparcia potrzeba w tak trudnych chwilach. Gdy wydaje się, że wszystko już przepadło, bohaterowie nie poddają się i walczą do końca. Głównym tematem są właśnie relacje pomiędzy nimi. Świetnie zostało ukazane jak bardzo zależy im na sobie nawzajem. Produkcja głęboko mnie poruszyła i wzbudziła we mnie wiele emocji. Wzruszyłam się kilkakrotnie. Akcja początkowo rozgrywa się szybko. Widzimy szczęśliwą rodzinę, spędzającą beztroski urlop w ciepłych krajach. Nie spodziewa się, że coś może go zakłócić. Wkrótce nadchodzi wielka fala i wszystko pogrąża woda. Od tego momentu wydarzenia zwalniają tempa, co moim zdaniem stanowi ciekawy zabieg. Obserwujemy szpitale pełne rannych, ludzi starających się dotrzeć do swoich krewnych. Niesamowitym przeżyciem jest móc to wszystko oglądać, widzieć, jak nawet drobna pomoc przydaje się i może zdziałać wiele. Takie chwile ściskają za serce i dają dużo do myślenia.

Scenariusz wydał mi się dobrze dopracowany, choć trochę przewidywalny. Dzieło chwilami nudzi, niektóre sceny okazały się przydługie, ale mimo to całość oglądałam z zainteresowaniem. Oparta na faktach historia została przedstawiona realistycznie i niezwykle emocjonalnie. Niestety, nieliczne sceny okazały się zupełnie nieprzekonujące. Aktorstwo oceniam jako przyzwoite, ale nie rewelacyjne. Najbardziej wyróżnia się Naomi Watts nominowana do Oscara za rolę Marii. Nagroda byłaby tu jednak lekką przesadą. Poradziła sobie z zadaniem i zagrała przede wszystkim przekonująco. Najsilniej ukazała emocje swojej postaci. Niewiele gorzej spisał się Ewan McGregor. Nie są to ich najlepsze role w karierze, ale przejmujące kreacje. Warto zwrócić uwagę na młodego Toma Hollanda, który wcielił się w rolę Lucasa, syna Marii i Henry’ego. Świetnie ukazał swoje poświęcenie i troskę w stosunku do matki. Kostiumy i scenografia zostały idealnie wykorzystane. Charakteryzację także oceniam jako bardzo dobrą. Dzięki znakomitym efektom specjalnym, tsunami udało się przedstawić naprawdę realistycznie. Nie ma tu tzw. efekciarstwa, użycie technologii komputerowej nie zostało przesadzone. Zaintrygowały mnie ujęcia spod wody ukazujące bohaterów.

„Niemożliwe” to przejmujący i inspirujący film. Nie jest to wybitne i zachwycające kino, ale naprawdę godne uwagi. Polecam!

Ocena: 7/10