Iluzja (2013), czyli magia oszustwa

tytuł oryginalny: Now You See Me

reżyseria: Louis Leterrier

scenariusz: Boaz Yakin, Edward Ricourt, Ed Solomon

muzyka: Brian Tyler

produkcja: USA

gatunek: kryminał, thriller

„Iluzja” już w zwiastunie zapowiada się naprawdę spektakularnie, chwilami przywodzi jednak na myśl znakomity „Prestiż”. Pomimo podobnej tematyki, niektórych dialogów i postaci Michaela Caine’a, oba filmy mają niewiele wspólnego. Na szczęście. Louis Leterrier łączy magię, kryminał i wątki sensacyjne, sprawiając, że seans jest rozrywką w solidnym wydaniu.

J. Daniel Atlas (Jesse Eisenberg), specjalista od sztuczek karcianych, mentalista Merritt McKinney (Woody Harrelson), sprytny i zwinny Jack Wilder (Dave Franco) oraz mistrzyni wodnych ucieczek Henley Reeves (Isla Fisher) są podrzędnymi magikami. Wkrótce zostają zauważeni i docenieni przez tajemniczą organizację zbierającą ekipę utalentowanych młodych ludzi. Dzięki wsparciu finansowemu Arthura Tresslera (Michael Caine), czwórka iluzjonistów szybko zyskuje rozgłos. Jeszcze większą sławę osiąga po finałowym występie na jednym ze spektakli w Ameryce – rabują francuski bank bez wychodzenia ze studia. W pościg za nimi ruszają agenci FBI na czele z Dylanem Rhodes’em (Mark Ruffalo) i Almą Dray (Mélanie Laurent) oraz Thaddeusem Bradley’em (Morgan Freeman), od lat rozwikłującym kuglarskie triki.

„Iluzja” nie sili się na bycie arcydziełem kinematografii, nie próbuje też przekazać żadnych mądrości czy prawd. Nie jest to ambitny, ale stricte rozrywkowy film. Akcja rozwija się bardzo dynamicznie; zjawiskowe przedstawienia, pościgi, strzelaniny i bijatyki nie pozwalają na nudę. Brakuje tu jednak właśnie jakiejś głębi czy ciekawego ukazania psychologii postaci. Przez to produkcja wydała mi się dość płytka, choć, nie ukrywam, ogląda się ją z przyjemnością. Jej sednem i główną atrakcją okazują się oczywiście pokazy iluzjonistyczne, dla których naprawdę warto po tę pozycję sięgnąć. Ogromna scena, błyski reflektorów, czterech mężczyzn i kobieta, którzy nawet z ekranu potrafią oczarować. Prezentują zarówno proste, jak i bardzo wyszukane triki, każdy jest niesamowicie dopracowany. Im bliżej patrzymy, tym mniej widzimy, jak zauważył bohater Morgana Freemana. Po jakimś czasie twórcy ujawniają, na czym polega dana sztuczka i jak ją wykonano. Zdumienie i podziw – gwarantowane. Nierozłącznym elementem tego filmu staje się również błyskotliwy i nienachalny humor, który towarzyszy bohaterom niemal na każdym kroku. Louis Leterrier sprawnie manipuluje komizmem słownym i sytuacyjnym. 

"Iluzja" zadziwia i puszcza oko do widza, gdy udaje mu się go oszukać. Scenariusz oceniam jako całkiem dobry, nie brakuje w nim jednak niedociągnięć. Historia okazała się niezwykle pomysłowa, zabawna i intrygująca. Nic nie jest jednak w stanie zalepić luk fabularnych, które wraz z rozwojem akcji stają się coraz bardziej widoczne. Niektóre rozwiązania można potraktować z przymrużeniem oka, ale chwilami film jest wyjątkowo absurdalny. Fabuła wydała mi się niespójna i nierówna, mimo to interesująca i całkiem wciągająca. Zakończenie zaskakuje, ale nie oryginalnością, ale swoim brakiem realizmu. Twórcy demaskują niemal każdą ukazaną przez siebie sztuczkę, ale ostatnie sceny nie są tak wiarygodne. Rozwiązanie zagadki okazuje się beznadziejne i zupełnie nieprzekonujące. 

Gra aktorska prezentuje się naprawdę przyzwoicie; uważam, że obsada została ciekawie dobrana. Wyciągnęli, co mogli z niezbyt dobrze rozrysowanych bohaterów. Jesse Eisenberg jako J. Daniel Atlas spisał się nieźle. Moją uwagę zwrócił także niepokorny i znakomity Woody Harrelson, który najwyraźniej w tego rodzaju rolach radzi sobie najlepiej. Świetnie zagrał przesiąkniętego cynizmem i nieco próżnego magika o zbyt wybujałym ego. Merritt McKinney jest tym samym najśmieszniejszą i bardzo urzekającą postacią. Isla Fisher występuje właściwie tylko jako żeński pierwiastek w grupie magików. Kreacja Henley okazała się niewyrazista i prawie nic nieznacząca, a szkoda. Dave Franco ginie gdzieś w cieniu swoich sławnych kolegów z planu, co dowodzi, że nie ma nic wyjątkowego do pokazania. Jack Wilder jest po prostu nudny i płytki, aktor zupełnie nie wykorzystał potencjału tej postaci. Mark Ruffalo i Mélanie Laurent wydali mi się intrygującym i niekonwencjonalnym duetem. Oboje nie zawiedli oczekiwań i poradzili sobie doskonale. Morgan Freeman i Michael Caine są jak zwykle w formie, ale stanowią w tym filmie raczej dodatek.

„Iluzja” to niezły film, niestety, braki w scenariuszu bardzo rzucają się w oczy. Warto go jednak obejrzeć z dwóch prostych powodów: dla magicznych spektakli i świetnej zabawy.

Ocena: 6/10