Equilibrium (2002), czyli wizja świata bez emocji

reżyseria: Kurt Wimmer

scenariusz: Kurt Wimmer

muzyka: Ramin Djawadi, Geoff Zanelli, Klaus Badelt

produkcja: USA

gatunek: thriller, sci-fi

„Equilibrium” to rewelacyjny i fascynujący thriller sci-fi w reżyserii Kurta Wimmera. Produkcja opowiada bardzo interesującą historię państwa przyszłości i żyjącego w nim człowieka, który postanawia sprzeciwić się panującym tam surowym i brutalnym zasadom.

W przyszłości, po trzeciej wojnie światowej, w miejscu o nazwie Libria postanowiono sprawić, aby świat stał się lepszy. W tym celu każdy mieszkaniec codziennie musi zażywać dokładnie wyznaczoną dawkę leku prozium, który tłumi wszystkie emocje i uczucia. Wydaje się, że dzięki niemu na świecie nie ma już wojen, rozpaczy, cierpienia. Ten, kto choć raz zaniecha obowiązku jego przyjmowania, ten, kto czuje, zostaje od razu zlikwidowany lub w niedługim czasie skazany na śmierć przez spalenie. Porządku pilnują bezwzględni, opanowani i stanowczy klerycy. Świetnie posługują się bronią i sprawnie walczą. Ich główne zadanie to wyłapywanie i zabijanie buntowników. Jednym z nich jest doskonale wyszkolony John Preston (Christian Bale), kleryk najwyższej rangi. Gdy pewnego dnia spotyka Mary O’Brian (Emily Watson), która czuje i przez to zostaje aresztowana, mężczyzna nie przyjmuje dawki leku. Wkrótce zaczyna spoglądać na świat inaczej, zupełnie przestaje przyjmować dawki i postanawia walczyć z reżimem. W Librii władzę sprawuje Ojciec, którego wizerunek nieustannie widnieje na ogromnej ilości telebimów. Wpaja ludziom nauki o okropieństwach wojny i potrzebach przyjmowania prozium. Obywatele, którzy go zażywają są szanowani i traktowani na równym poziomie. 

„Equilibrium” to zajmujący, choć nieco niespójny film. Akcja jest dynamiczna, wciąga od pierwszych minut i nieustannie trzyma w napięciu. Fascynująca fabuła sprawiła, że nie nudziłam się i koniecznie chciałam wiedzieć, co się dalej wydarzy. Produkcja zadziwia, intryguje, smuci, wzrusza i nie porywa. Pomysł jest fenomenalny i oryginalny, dzięki czemu od razu przypadł mi do gustu. Scenariusz jest inspirujący i niezwykły, chwilami zmusza nawet do refleksji. Wizja świata przyszłości, pozbawionego emocji, pełnego brutalności, wydała mi się nieco przerażająca. Ludzie żyją bezsensownie, nic nie odczuwając i nie poznając uroków bycia człowiekiem. Żyją właściwie tylko po to, aby zapewnić istnienie następnym pokoleniom. Przedstawione wydarzenia są zaskakujące, dziwne i interesujące. Niestety, w oczy rzucają się także spore nieścisłości i luki fabularne. Nie umniejszają one jednak przyjemności z seansu. Szczególnie ujęło mnie postępowanie Johna Prestona w chwili, gdy ratuje małego psa przed rozstrzelaniem i później naraża się zabijając strażników. Zwróciłam również uwagę na sceny, w których mężczyzna znajduje ukryte w biednej dzielnicy rebeliantów, Netherze, dużo kolorowych naczyń, pamiątek, m.in. szklaną kulę z Wieżą Eiffla w środku. Szczególne wrażenie robi na nim jednak muzyka lecąca z gramofonu.

Aktorstwo w tym filmie jest naprawdę wspaniałe i na bardzo dobrym poziomie. Najlepiej poradził sobie genialny Christian Bale w roli kleryka Johna Prestona. Początkowo mężczyzna brutalnie tłumi wszelkie bunty, przejawy powstania i nie waha się przed morderstwem ludzi, którzy czują. Cztery lata wcześniej jego żonę skazano na śmierć, ponieważ odstawiła prozium. Został sam z synem i córką, jednak nie rozpacza po stracie żony. Gdy Preston przestaje brać lek, odczuwa szczęście i odkrywa piękno w drobnych rzeczach. Postanawia walczyć o wolność. Gdy było to konieczne, Bale zachowywał kamienną twarz nie wyrażającą praktycznie nic. Później, głównie mimiką twarzy potrafił perfekcyjnie ukazać ogrom i intensywność emocji targających jego bohaterem. Świetnie przedstawiono także sceny walki, choć niekiedy ludzkie możliwości są nieco przesadzone. Wyróżnia się w nich także wyśmienity montaż. Najbardziej zwróciłam uwagę na sceny, w których kleryk Preston z ogromną gracją, sprytem i zwinnością pokonuje wielu przeciwników. Ciekawy i niepokojący klimat podkreśla ponura scenografia, ciemne kostiumy, bardzo dobre efekty specjalne oraz oryginalna muzyka. Ścieżka dźwiękowa doskonale wpasowuje się jako tło tej produkcji.

„Equilibrium” to intrygujące i godne uwagi dzieło. Oglądając je, już kolejny raz byłam pod wrażeniem gry aktorskiej Christiana Bale’a. Polecam!

Ocena: 8/10