Sherlock (2010) - sezon 1 i 2, czyli współczesne oblicze klasyki

Niedawno zafascynowała mnie jedna z adaptacji powieści Arthura Conan Doyle’a. W 1887 roku pisarz opublikował „Studium w szkarłacie”. To pierwsza opowieść o genialnym Sherlocku Holmesie i jego przyjacielu Johnie Watsonie. Dotychczas powstało wiele adaptacji jego książek. Jeszcze nie tak dawno temu, przeniesienie postaci osławionego detektywa do czasów współczesnych wydawałoby się dziwnym i co najmniej szalonym pomysłem. Przyznajcie sami, co pozostanie z Holmesa XIX wieku, wytworu wyobraźni Doyle’a, w nowoczesnym Holmesie?

Największe zmiany wprowadził w 2009 roku Guy Ritchie. Postanowił on odświeżyć wizerunek Sherlocka produkcją bardziej rozrywkową. W główną rolę wcielił się Robert Downey Jr. Sprawił, że stał się on szaloną i ekscentryczną osobą, nie stroniącą od walki i przygód. Film został ciepło przyjęty przez widzów. W 2011 roku doczekał się kontynuacji. Rok później Steven Moffat i Mark Gatiss podjęli się jeszcze większego ryzyka - postanowili stworzyć serial o Sherlocku Holmesie. Akcję przenieśli do XXI wieku, a wspaniałego detektywa zagrał Benedict Cumberbatch. Porzucił charakterystyczną fajkę i czapkę uszatkę. Zainwestował za to w plastry antynikotynowe, telefon komórkowy i laptopa.

Mimo tak wielkich odstępstw od oryginału, nowy Sherlock okazuje się nader intrygujący. Jest genialny, bardzo bystry, inteligentny i nieprzewidywalny. W rozwiązywaniu trudnych zagadek kieruje się metodami dedukcji, swoją rozległą wiedzą w wielu dziedzinach nauki i uważnymi obserwacjami. Wydaje się także chłodny, arogancki, wyniosły i nieco egoistyczny. Benedict Cumberbatch zrobił coś niesamowitego – tchnął nowego ducha w postać detektywa. Jego gra aktorska jest wybitna i wydaje się, że dokładnie panuje on nad każdym gestem i spojrzeniem. Ma wysoką i szczupłą sylwetkę, cudowny niski głos i niezwykłe, głębokie oczy. Te cechy nadają mu nieco mroczny wygląd. Idealny Sherlock? Zdecydowanie tak.

Sherlock jest wzywany przez Inspektora Lestrade’a tylko w nagłych wypadkach, czyli bardzo często. Inni uważają go za szaleńca, świra, a nawet psychopatę. Rozwiązywanie zagadek daje mu ogromną satysfakcję i entuzjazm, które są tym większe, im bardziej skomplikowana wydaje się dana sprawa. W pierwszym odcinku pt. „Studium w różu”, John Watson poznaje Holmesa. Obu nie stać na wynajęcie mieszkania, dlatego zostają współlokatorami lokalu na Baker Street 221b. Doktor początkowo traktuje go nieufnie, trochę pobłażliwie. Toleruje wszystkie wybryki i szaleństwa towarzysza. Wkrótce odkrywa, że zaczyna mu nim zależeć. Również postać wiernego przyjaciela detektywa przeszła pewne przemiany. Zamiast pamiętnika pisze on swój własny blog.

Serial okazał się fantastyczny, a akcja nieustannie trzyma napięciu. Scenariusz niesamowicie dopracowany: zaskakuje, zadziwia i zachwyca. Warto również zwrócić uwagę na wspaniałą muzykę i scenografię. Obejrzałam dopiero dwa odcinki pierwszego sezonu. Został mi jeszcze jeden z tego i kolejne trzy z następnego. Każdy epizod trwa właściwie tyle co przeciętny film, aż 1 godz. 30 min. Produkcja trzeciego sezonu planowana jest dopiero na 2013 rok. Martin Freeman jako Watson poradził sobie bardzo dobrze, teraz nie wyobrażam sobie nikogo innego na jego miejsce. Aktor zagrał świetnie i przekonująco. Wspaniałe w tym serialu jest także to, jaką chemię udało się uzyskać Cumberbatch'owi i Freeman'owi. Dzięki temu z ciekawością możemy śledzić rozwój ich jakże skomplikowanych relacji. Przyjaciele czy coś więcej?

„Sherlock” to fascynujący i doskonały pod każdym względem serial. Każdemu kto się waha, czy przystąpić do seansu – gorąco polecam! Daję jak na razie maksymalną ocenę, czy się zmieni, zobaczymy.

Ocena: 10/10