Gran Torino (2008), czyli dobrze mieć przyjaciół

reżyseria: Clint Eastwood

scenariusz: Nick Schenk

muzyka: Kyle Eastwood, Michael Stevens

produkcja: Niemcy, USA

gatunek: dramat

Clint Eastwood oprócz niesamowitego talentu do grania w filmach i jednoczesnego pełnienia funkcji reżysera i producenta, ma też inny wspaniały dar. Umie opowiedzieć z pozoru prostą historię w bardzo głęboki i emocjonalny sposób. Do tej pory najsilniej poruszył mnie „Za wszelką cenę”, ale „Gran Torino” okazał się równie wciągającym i zapadającym w pamięć dziełem.  

Walt Kowalski (Clint Eastwood) jest wdowcem i weteranem wojny w Korei. Ma silny i opanowany charakter. Żyje raczej samotnie,  nie utrzymuje też dobrego kontaktu z synem. Gdy imigranci z Azji wprowadzają się do domu obok, powoli zmienia się jego życie. Mężczyzna jako zatwardziały rasista, początkowo nie może znieść ich obecności. Poznaje jednak miłą i wygadaną Sue (Ahney Her), która całkowicie toleruje jego złośliwe zachowanie. Pewnego dnia chłopak o imieniu Thao (Bee Vang), jeden z nowych sąsiadów próbuje ukraść największy skarb Walta – samochód Gran Torino z 1972 roku. W ramach kary ma wykonywać prace, które zleci mu Kowalski. 

„Gran Torino” to znakomita i inspirująca produkcja. Opowiada o niezwykłej i szczerej więzi, która rodzi się pomiędzy starszym i zgorzkniałym mężczyzną a młodym chłopakiem z problemami. Fabuła zaciekawiła mnie od początku i mimo tego, że jest niezbyt skomplikowana, okazała się niezwykle fascynująca. Clint ukazał przyjaźń pomiędzy bohaterami w intrygujący sposób, pozbawiając ją zbędnej, ckliwej otoczki. Niektóre postawy okazały się jednak nieco przerysowane i niewiarygodne. Akcja nie rozgrywa się szybko, powoli zmierza do zadziwiającego i do końca trzymającego w napięciu punktu kulminacyjnego. Film wywołuje naprawdę wiele emocji: od śmiechu aż po wzruszenie. Scenariusz wydał mi się wspaniały i pomysłowy. Moim zdaniem dialogi są jego najmocniejszą częścią: błyskotliwe, zabawne, często złośliwe. Pełen uprzedzeń Kowalski obraża Thao na wszystkie możliwe sposoby, ten jednak w ogóle się tym nie zraża. W pamięci utkwiła mi scena z ich wizyty u fryzjera, gdy Walt chce pokazać mu ‘jak być mężczyzną’. Uczy go odpowiednich jego zdaniem zwrotów i zachowania. Wszystkie wydarzenia tworzą spójną i solidną całość.

Gra aktorska Clinta Eastwooda jest na najwyższym poziomie. Spisał się naprawdę doskonale i przekonująco. Jego postać nie tyle przeżywa przemianę, co dzięki z kontaktom z Azjatami zaczyna mu wreszcie na kimś zależeć. Lubi spędzać czas w ich towarzystwie, choć na początku czuje się nieswojo. Wspiera ich i nie waha się ich bronić, gdy grozi im krzywda. Aktor zagrał wyśmienicie, wyjątkowo dobrze ukazał stanowczość i pewność siebie swojego bohatera. Młodzi aktorzy poradzili sobie przyzwoicie ze swoimi rolami. Szczególnie zwróciłam uwagę na Ahney Her jako Sue, która wydała mi się naprawdę pozytywną osobą. Scenografię nawet w drobnych szczegółach doprowadzono do perfekcji. Wnętrza domów, czy sklepów okazały się charakterystyczne i ciekawie dopełnione poprzez różnorodne dekoracje. Według mnie ścieżka dźwiękowa nieco gubi w tej produkcji. Przewija się gdzieś w tle, ale brakuje tu oryginalniejszych pomysłów. Warto zwrócić uwagę na jednak muzyczny motyw przewodni.

„Gran Torino” to pasjonująca i sugestywna opowieść. Kolejny kawał dobrego kina spod prestiżowego znaku Clinta Eastwooda. Polecam!

Ocena: 8/10